Αν ξέραμε Iστορία, η Χρυσή Αυγή θα ήταν στο 1%
Η κακή χρήση της Ιστορίας ξεκινά από το σχολείο και την διδασκαλία του συγκεκριμένου μαθήματος που είναι πάντα εθνοκεντρική. Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ακούω τα μέσα που ζητούν συλλήψεις για την υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κουμουτσάκου. Αυτό από μόνο του είναι λίγο περίεργο. Δύο πράγματα συμβαίνουν: Είτε επιθυμούν να προβάλλουν την αναποτελεσματικότητα της παρούσας διοίκησης- το οποίο και θεωρώ πιθανότερο, είτε εκτιμούν ότι κάτι τέτοιο απαιτείται για την πολιτική και κοινωνική ηρεμία.
Μια ηρεμία βέβαια που στην Θεσσαλονίκη είδαμε πόσο εύθραυστη είναι. Εκεί, θερμόαιμοι πόντιοι (;) ξυλοκόπησαν βουλευτή της Χρυσής Αυγής, προφανώς για να δείξουν ότι κατανοούν τη γλώσσα του κρετίνου. Είναι ξεκάθαρο ότι η βία φέρνει βία και προσωπικά δεν νομίζω ότι μια παρέμβαση του κράτους μπορεί να διακόψει την αιτιακή αυτή συνάφεια.
Εντυπωσιακό είναι βέβαια ότι τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει: αυτοί που έλεγαν ‘αφήστε απερίσπαστη την αστυνομία να κάνει το έργο της’ ρωτούν με νόημα ‘γιατί δεν τους πιάνουν; Μήπως δεν θέλουν;’ και αυτοί που κατηγορούσαν την αστυνομία για το οτιδήποτε, δηλώνουν τώρα την εμπιστοσύνη τους στην υπηρεσία. O tempora, o mores!
Εντωμεταξύ η δήλωση Φίλη για τους Πόντιους έχει φύγει και ταξιδεύει μόνη της. Αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η χρήση της ιστορίας είναι ένα εντελώς ανεξάρτητο πεδίο από την ίδια την ιστορία. Πρόκειται για αγαπημένο πεδίο δόξης της ελληνικής κοινής γνώμης που λέγεται «εθνική πλειοδοσία». Ποιος θα δηλώσει περισσότερο υπερήφανος που είναι έλληνας; Ποιος θα καταδικάσει όλους αυτούς που δεν είναι υπερήφανοι ως έλληνες; Το «πόντιοι- γενοκτονία» θα γίνει trend, ακόμη και αν το 90% είχε να ασχοληθεί με τους πόντιους από την εποχή των ανεκδότων.
Επί παραδείγματι, μαθαίνω ότι τώρα ξεκινούν και καταλήψεις σε σχολεία με αιτήματα που σχετίζονται με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Ξέροντας πόσο εύκολο είναι να διαδοθούν ακραία και εθνικιστικά μηνύματα σε εφήβους, δεν θεωρώ απίθανο κάτι τέτοιο να πάρει έκταση.
Υπάρχει άραγε περίπτωση να εξηγήσουμε στην κοινή γνώμη ότι πριν θυμώσει με κάτι θα πρέπει να ασχοληθεί λίγο μαζί του για να το καταλάβει; Το πρόβλημα ξεκινάει από το πώς διδάσκεται η ιστορία στα σχολεία. Όταν ο βασικός σκοπός του μαθήματος είναι η δημιουργία εθνικής συνείδησης, τα παιδιά και οι μετέπειτα ενήλικες, δεν μαθαίνουν να ψάχνουν και να αμφισβητούν αλλά να γίνονται ευπειθείς τηλεθεατές.
Κάτι παίρνεις- κάτι δίνεις, κύριοι του υπουργείου Παιδείας. Μήπως είναι καιρός να πάρουμε δυνάμεις από την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης και να τις ρίξουμε στην ουσιαστική ιστορική παιδεία; Στην παιδεία που στηρίζεται στις πηγές και στην έρευνα εκ μέρους των μαθητών. Που διδάσκει τον μαθητή να αναγνωρίζει στο «εθνικό» την ιδιαιτερότητά του αλλά όχι σώνει και καλά αυξημένη σημασία. Που θέτει ερωτήματα, χωρίς να δίνει βέβαιες απαντήσεις.
Γιατί αυτό είναι η ιστορία και, άλλωστε, η επιστήμη: Η αναζήτηση.
Μια ηρεμία βέβαια που στην Θεσσαλονίκη είδαμε πόσο εύθραυστη είναι. Εκεί, θερμόαιμοι πόντιοι (;) ξυλοκόπησαν βουλευτή της Χρυσής Αυγής, προφανώς για να δείξουν ότι κατανοούν τη γλώσσα του κρετίνου. Είναι ξεκάθαρο ότι η βία φέρνει βία και προσωπικά δεν νομίζω ότι μια παρέμβαση του κράτους μπορεί να διακόψει την αιτιακή αυτή συνάφεια.
Εντυπωσιακό είναι βέβαια ότι τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει: αυτοί που έλεγαν ‘αφήστε απερίσπαστη την αστυνομία να κάνει το έργο της’ ρωτούν με νόημα ‘γιατί δεν τους πιάνουν; Μήπως δεν θέλουν;’ και αυτοί που κατηγορούσαν την αστυνομία για το οτιδήποτε, δηλώνουν τώρα την εμπιστοσύνη τους στην υπηρεσία. O tempora, o mores!
Εντωμεταξύ η δήλωση Φίλη για τους Πόντιους έχει φύγει και ταξιδεύει μόνη της. Αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η χρήση της ιστορίας είναι ένα εντελώς ανεξάρτητο πεδίο από την ίδια την ιστορία. Πρόκειται για αγαπημένο πεδίο δόξης της ελληνικής κοινής γνώμης που λέγεται «εθνική πλειοδοσία». Ποιος θα δηλώσει περισσότερο υπερήφανος που είναι έλληνας; Ποιος θα καταδικάσει όλους αυτούς που δεν είναι υπερήφανοι ως έλληνες; Το «πόντιοι- γενοκτονία» θα γίνει trend, ακόμη και αν το 90% είχε να ασχοληθεί με τους πόντιους από την εποχή των ανεκδότων.
Επί παραδείγματι, μαθαίνω ότι τώρα ξεκινούν και καταλήψεις σε σχολεία με αιτήματα που σχετίζονται με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Ξέροντας πόσο εύκολο είναι να διαδοθούν ακραία και εθνικιστικά μηνύματα σε εφήβους, δεν θεωρώ απίθανο κάτι τέτοιο να πάρει έκταση.
Υπάρχει άραγε περίπτωση να εξηγήσουμε στην κοινή γνώμη ότι πριν θυμώσει με κάτι θα πρέπει να ασχοληθεί λίγο μαζί του για να το καταλάβει; Το πρόβλημα ξεκινάει από το πώς διδάσκεται η ιστορία στα σχολεία. Όταν ο βασικός σκοπός του μαθήματος είναι η δημιουργία εθνικής συνείδησης, τα παιδιά και οι μετέπειτα ενήλικες, δεν μαθαίνουν να ψάχνουν και να αμφισβητούν αλλά να γίνονται ευπειθείς τηλεθεατές.
Κάτι παίρνεις- κάτι δίνεις, κύριοι του υπουργείου Παιδείας. Μήπως είναι καιρός να πάρουμε δυνάμεις από την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης και να τις ρίξουμε στην ουσιαστική ιστορική παιδεία; Στην παιδεία που στηρίζεται στις πηγές και στην έρευνα εκ μέρους των μαθητών. Που διδάσκει τον μαθητή να αναγνωρίζει στο «εθνικό» την ιδιαιτερότητά του αλλά όχι σώνει και καλά αυξημένη σημασία. Που θέτει ερωτήματα, χωρίς να δίνει βέβαιες απαντήσεις.
Γιατί αυτό είναι η ιστορία και, άλλωστε, η επιστήμη: Η αναζήτηση.
